Een ree

'k Zag een ree, trillend als een gedicht,

ze glansde en blonk in het avondlicht.

Ik zou dat wel altijd vast willen houden,

die wind en die geur, en dat mooie gezicht.

Nu ben ik al wekenlang snipverkouden,

m'n ogen gezwollen, m'n neus zit dicht,

m'n hoofd voelt als een ellendig gewicht

en ik heb het altijd maar koud. Bovendien:

die ander, met wie ik die ree was gaan zien

is al dood. Dat valt verdikke niet mee.

Ze zal van daarboven wel kijken misschien,

maar pure aanwezigheid telt toch voor tien;

het beeld blijft wel leven, maar weg is het zicht,

en het is nooit meer hetzelfde licht.

Dus dan maar dit vers, als een huldeblijk,

en die ree? - Die blijft alles gelijk.