Mijn liefde

Wanneer ik haar zie, schijnt mijn liefde altijd

een toonbeeld van eenvoud en sereniteit.

En geduldig vertelt ze me keer op keer:

in mijn binnenste leeft geen gespletenheid meer.

En onbewust, in al mijn liefdeblijken

wilde ik steeds geforceerd op haar lijken.

Dan zei ze: 'k Neem afstand, dat moet je niet doen.

Leer eerst maar eens beter je innerlijk zien.

Maar eenmaal leek alles eensklaps onwaar,

en terwijl ik naar buiten keek zag ik daar

in één vlammend beeld van haar eigenheid,

haar onheilig vergrote polariteit.

Mijn god, dat was me een hellevaart

met donder en bliksem en duivels te paard!

Ik dacht: ik word levend opengereten...

en zo waar, had ik hier niet meer gezeten.

Nee, ik zat even niet goed in m'n vel,

om kort te gaan was er geen dans in het spel.

Die twee minuten leken een uur,

en al die tijd brandde ik in het hellevuur.

Maar zelfs in de storm van de watersnood,

als die van binnen woedt, ga je niet dood.

En eindelijk verbleekte het visioen

en geleidelijk kon ik weer helderder zien:

Zíj leeft in 't kosmisch universum, ik niet,

maar dat is geen scheiding, het is geen verdriet,

want zie ik de zon op haar zachte gezicht,

dan kom ik vanzelf weer in evenwicht.