En dansant, maar op klompen

Ik droomde, dat ik was opgenomen

in een schilderij van Degas, dat maar doorging

en met houten pas was ik plotseling, heus

deel van het ensemble. Het gordijn ging op.

De muziek was me al veel te veel, en daar

hing ik aan de arm van een danseuse,

en leidde haar rond om mij, vol gevaar

in haar peilloze pirouette. Ze was zo

goddelijk mooi in haar eenzaamheid,

en ik was voortdurend mijn evenwicht kwijt.

Ze zei dan ook, dat ik teveel op haar lette.

Het publiek gaf een open doekje.

Maar het was waar: balans is eerste positie,

pas vandaar wordt het leven een dans,

een les uit het boekje. Het leven,

en daar weer het mooie van,

is misschien dat het wel anders kan,

niet door te geven, maar door te zweven.

Zulk dansen is eigenlijk krachten sparen,

en liefde niets anders dan afstand bewaren.