Over Tholen 

een drieluik

1.

Ik ben geboren in de watersnood.

Ik herinner mij daarvan een geweldig klotsen

van het vruchtwater, zodanig

dat ik een heftige aandrang voelde

naar buiten te treden.

Die gebeurtenis heeft zich sindsdien

nimmer in die mate herhaald.

Terwijl het geboren worden

in mij leefde, en mijn bewustzijn

totaal vervulde, meende ik

het krijsen te kunnen horen

van verdrinkend vee,

en de burgemeester van ons dorp

zocht zijn toevlucht tweehoog achter

- maar dat hoorde ik later - in ons huis,

waar het tenslotte veilig was.

Hij dommelde tussen de luiers

terwijl ik op de uitkijk stond

en zag, hoe de toren

tergend langzaam in de golven

ten onder ging.

2.

Nooit zal ik de lange nacht vergeten,

toen ik de maanden daaropvolgend,

per sloep door het verdronken land

gereisd ben. Slechts in gezelschap

van mijn ouders - hij een eenvoudig

handwerksman, zij voorzien

van een grote picknickmand

gevuld met zout water en stenen,

waar wij weken van leven konden.

Kadavers en mannen met zakken, maanbeschenen

van Retranchement naar Rilland-Bath,

over Tholen en Walcheren, via

Domburg en Veere, Stavenisse,

Zijpe, Schouwen-Duiveland, terug

naar het geboortedorp. Ik zat

op de voorplecht, in het donker

en deelde brood, wijn en vissen uit

aan drenkelingen.

3.

Over Tholen ben ik opnieuw geboren,

over het veer, over het verdronken land.

Over Tholen begint de historie opnieuw.

Daar, met dood en geboorte in dezelfde

cadans, loopt het spoor dood, zodoende

heb ik geen stamboom.

Naar voren ben ik gezichtsloos

als het vee, het veer is opgeheven,

ik ben geboren als ieder ander.

Alleen over Tholen heb ik een gezicht,

de dood uit, terug naar de nacht,

het verdronkene.