Harde bankjes

Harde bankjes geven een glimp van 't ultieme:

daar liefde te voelen, er zijn met je lief,

je vergaat van de dorst en ze biedt je niets aan,

maar gewoon bij elkaar zijn, dat is het sublieme.

Daar zijn de platanen, het plein van Camus

dat klaterend zijn in het ongerief,

dat domweg, eenvoudigweg, laten gaan,

het heden voorbij en bestaan in het nu.

Het nu, het nu, en het eeuwig voorbijgaan.

Planeten en sterren, de nacht en het licht,

ze was er een uur, en ze is er altijd

en de tijd, die tijd slaat altijd maar dicht,

maar harde bankjes zijn goed voor het zicht,

en lichten die uitgaan, gaan ook wel weer aan.