Zestig

Toch even iets om bij stil te staan:

ik was mijn leeftijd allang vergeten

en zelfs al bijna mijn eigen naam,

want voor wie je liefhebt, wil je heten.

Het eerste kado kwam twee weken geleden:

aan de overkant hing ineens, mooi in het licht,

als een synopsis van heel mijn verleden

een fraai Italiaans vergezicht.

Toen was er een bundel, en een lief doosje

dat paste precies, want was bodemloos,

en alle bezoekers kregen een soesje;

daarna was ik werkelijk sprakeloos.

Die tellende jaren, dat malend gewricht

krijgt elke dag, jaar op jaar, minder gewicht.

't Moet allemaal wijken voor 't wonderlijk heden:

Licht, vederlicht, zegt mijn jongensgezicht.

En als laatste bezoek kwam de fee van de waarheid,

na al die drukte nog eindelijk klaarheid.

En als ik tachtig word, zie ik ons gaan

al wandelend over de Wonderlaan.