Het hert en de beek

Geven en ontvangen completeren elkaar,

beide zijn in de basis moeiteloos.

Het niet-strevend Al weerkaatst in dat paar;

platonische liefde is tweeheidsloos.

Ook tijdloosheid is blijkbaar platonisch

en Adam en Eva, een schuldloosheid

van voor de zondeval. Er is niets demonisch,

maar luciditeit en sereniteit.

Het hert dat aan de beek komt drinken

vervult daarmee tevens diens diepste wens:

te worden opgenomen, te vergaan.

En zelfs het uitvarend schip, dat morgen zal zinken

met veertig man aan boord, passeert die grens:

spoorloos leven om om te komen. Te bestaan.